ΕΠΕΤΕΙΟΣ: Με αφορμή την 26η επέτειο από την έναρξη της πιο σημαντικής, μετά την μεταπολίτευση, απεργίας στο Δημόσιο από τους καθηγητές, η οποία ξεκίνησε στις 23/5/1988 και έληξε στις 28/6/1988 του ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

Με αφορμή την 26^η επέτειο από την έναρξη της πιο σημαντικής, μετά την μεταπολίτευση, απεργίας στο Δημόσιο από τους καθηγητές, η οποία ξεκίνησε στις 23/5/1988 και έληξε στις 28/6/1988, ύστερα από συμφωνία με τον υπουργό παιδείας Γ. Παπανδρέου είναι χρήσιμο «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» να αναφερθούν ορισμένα στοιχεία.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι αυτό που κάνει αυτήν την απεργία να ξεχωρίζει δεν είναι ούτε η μεγάλη διάρκεια (37 ημέρες), ούτε τα ούτως ή άλλως σημαντικά αποτελέσματα (τρίμηνα και επίδομα βιβλιοθήκης) τα οποία οικονομικά συμποσούνται σε αυξήσεις που ξεπερνούσαν το 12% για τους νεοδιόριστους, αλλά τα ειδικά χαρακτηριστικά και η δυναμική της απεργίας η οποία εντυπωσίασε όχι μόνο την

Ελλάδα αλλά και όλο τον κόσμο.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η δυναμική που είχε δημιουργηθεί κατά την διάρκεια της χρονιάς με την πραγματοποίηση 5 απεργιακών κινητοποιήσεων με συνολική διάρκεια 12 ημερών (25/11/1987, 8-9/12/1987, 15-17/12/1987, 10-12/2/1988, 16-18/3/1988) ήταν τέτοια που στις 7/5/1988 οι γενικές συνελεύσεις με συγκλονιστική συμμετοχή και αποφασιστικότητα ανέτρεψαν την εισήγηση της Ο.Λ.Μ.Ε. (μια 3ημερη και νέες Γ.Σ.) αποφασίζοντας απεργία διαρκείας.

Είναι αυτή η δυναμική και η καθολική συμμετοχή του κλάδου στην  απεργία που ανάγκασε την κυβέρνηση, αφού μάταια επιχείρησε με την παραίτηση του μονοπαραταξιακού προεδρείου της Ο.Λ.Μ.Ε. που συγκροτούσε η ΠΑΣΚ να την υπονομεύσει, όχι μόνο να αλλάξει τρείς υπουργούς (Τρίτσης, Κακλαμάνης, Παπανδρέου), αλλά τελικά να υποχωρήσει και να ικανοποιήσει οικονομικά αιτήματα τα οποία ήταν ιδιαίτερα σημαντικά αν ληφθούν υπ’ όψη δύο επιπλέον στοιχεία. Αφ’ ενός ότι μόλις είχαν χορηγηθεί σημαντικές αυξήσεις, στα πλαίσια του «Τσοβόλα δώστα όλα», με την γενική «ονομασία» «άρση των ανισοτήτων του ενιαίου μισθολογίου» και αφ’ ετέρου ότι η ικανοποίηση των αιτημάτων δημιουργούσε σημαντικό ρήγμα στο μόλις ανανεωμένο ενιαίο μισθολόγιο προκαλώντας αντιδράσεις (συνάδελφος Κ. πρόεδρος της Δ.Ο.Ε.).

Καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της απεργίας είχε η προετοιμασία του κλάδου από τον Σεπτέμβριο η οποία του χαλύβδωσε την ενότητα και την αποφασιστικότητα.

Είναι επίσης σημαντικό να αναφερθεί ότι, εκτός από την παραίτηση του προερχόμενου από την ΠΑΣΚ προεδρείου της Ο.Λ.Μ.Ε. τον Μάιο, και κατά τη διάρκεια της χρονιάς επιχειρήθηκε η χειραγώγηση και αποτροπή της συνέχισης των κινητοποιήσεων από την κυβερνητική παράταξη.

Συγκεκριμένα μετά την απρόθυμη συμμετοχή στις δύο πρώτες κινητοποιήσεις (24ωρη και 48ωρη), διαχώρισε τη θέση της από την τριήμερη (15-17/12) και επανεντάχθηκε τον Ιανουάριο του 1988 με στόχο, εν’ όψει της νέας εισοδηματικής πολιτικής και της προαναφερθείσας «άρσης των ανισοτήτων…»  (η οποία δεν είχε δημοσιοποιηθεί αλλά προφανώς η ηγεσία της ήταν ενδοκομματικά ενημερωμένη), αφ’ ενός να μην απομονωθεί και αφ’ ετέρου να χειραγωγήσει τον κλάδο. Γι αυτό με δική της απαίτηση συμπεριλήφθηκε στους στόχους και «η εξάλειψη των εσωτερικών και εξωτερικών αντιθέσεων του Ε.Μ.».

Με στόχο την συντήρηση των κινητοποιήσεων μέχρι τον Μάιο και η δημιουργία της δυναμικής για τις εξετάσεις η επανένταξη της ΠΑΣΚ έγινε αποδεκτή και η εισήγηση ψηφίστηκε από 10 μέλη της Ο.Λ.Μ.Ε. (εξαίρεση ο Θ.Κ. από την ΔΑΚΕ). Η υπερψήφιση της εισήγησης από τα τρία άλλα μέλη της παράταξης επιχειρήθηκε να διαβληθεί και έγινε αντικείμενο κριτικής από ορισμένα μέλη της παράταξης ενώ η συντριπτική πλειοψηφία την χειροκρότησε. Εν όψει αυτής ακριβώς της καθοριστικής Γ.Σ. συντάχθηκε το ενημερωτικό το οποίο επισυνάπτεται (καθώς και η σχετική εισήγηση του Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε.) . Η ανάλυση της στρατηγικής και η καθοδήγηση της παράταξης δικαιώθηκε και έτσι οδηγηθήκαμε στη μεγαλύτερη κινητοποίηση του κλάδου με συγκλονιστικά χαρακτηριστικά συμμετοχής αποφασιστικότητας και ομοψυχίας τα οποία είναι δύσκολο να κατανοηθούν από όσους δεν τα έζησαν.