Ευρωεκλογές: «Καλύτερα τουρκικό σαρίκι,παρά τιάρα παπική»;

Φοβάμαι πως είναι επίκαιρο όσο ποτέ στις δύσκολες μέρες που περνάμε, το ερώτημα – διαπίστωση των «ανθενωτικών» που ήταν στην «μόδα» στην πολιορκούμενη Κωνσταντινούπολη του τελευταίου Παλαιολόγου: «καλύτερα τουρκικό σαρίκι, παρά τιάρα παπική».
Στην εποχή μας δυστυχώς, βοηθούσης της οικονομικής κρίσης, ένα μεγάλο (;) μέρος της κοινωνίας είναι έτοιμο να ασπαστεί ένα ανάλογο ερώτημα – διαπίστωση της εποχής: «καλύτερα μονάχοι μας με δραχμή, παρά εντός της ευρωπαϊκής ένωσης και της ευρωζώνης με ευρώ». Το δίλημμα των επερχόμενων ευρωεκλογών λοιπόν, έχει τεθεί και είναι ξεκάθαρο. Εκείνο που δεν είναι ξεκάθαρο και θα έπρεπε να εξεταστεί ενδελεχώς και νηφάλια, είναι τι
σημαίνει στην πράξη για το Έθνος και την χώρα η κάθε μία από τις δύο επιλογές.
Βλέποντας προχθές τυχαία στην τηλεόραση μια εκπομπή για την τούρκικη κουζίνα της Πόλης, μου γεννήθηκαν μαύρες σκέψεις για μια πιθανή «αυτόνομη» και «ανεξάρτητη» πορεία της χώρας μας εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας. Λαμβανομένης υπόψη της διείσδυσης των τουρκικών σειρών, της τουρκικής κουζίνας, της τουρκικής μουσικής, φαίνεται πως το τουρκικό πολιτιστικό υποπροϊόν, βρίσκει δυστυχώς ευήκοα ώτα στην σύγχρονη ελλαδική κοινωνία. Μια κοινωνία που εντελώς υποκριτικά δήθεν εναντιώνεται στην δημιουργία ενός μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα των εκατοντάδων αυτοσχέδιων ισλαμικών ναών, την ώρα που αναστενάζει κρυφά και ηδονικά στους ρυθμούς του Σουλεϊμάν του «μεγαλοπρεπούς», «νταλκαδιάζεται» με τους «σεβντάδες» της Ανατολίας και εκστασιάζεται στους ρυθμούς της τουρκικής πολιτιστικής υποκουλτούρας από την οποία μόλις μετά τον πόλεμο αρχίσαμε να απαλλασσόμαστε και η οποία σαν τον δολοφόνο, είναι έτοιμη να επιστρέψει από τον φεγγίτη στον τόπο του εγκλήματος.
Πολλοί (ακόμη και αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «δεξιοί»), βλέπουν στον ευρωπαϊκό διαφωτισμό τον χειρότερο εχθρό του Έθνους. Πολλοί (ανάμεσά τους και άνθρωποι μορφωμένοι ή τουλάχιστον πτυχιούχοι πανεπιστημίου), προτιμούν να εναγκαλισθούν την «καθ’ ημάς» Ανατολή παρά να προχωρήσουν στον δρόμο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πολλοί πάλι, εξακολουθούν να νοσταλγούν την ευμάρεια και τον κοσμοπολιτισμό της (το πάλαι ποτέ) ελληνικής αστικής τάξης ΕΝΤΟΣ της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αντί να ονειρεύονται μια πολιτιστική και οικονομική ελληνική αναγέννηση, ΕΝΤΟΣ του δυτικού κόσμου, όπου προσφυώς και σχεδόν με την βία, μας έσπρωξε ο εθνάρχης Καραμανλής.
Πολλοί τέλος, μιλούν για μιμητισμό και πιθηκισμό των δυτικών προτύπων από «ευρωλιγούρηδες φιλελέδες» (όπως τους ονομάζουν), βολικά ξεχνώντας πως πρόκειται απλώς για μια επιστροφή στις ρίζες και τα νάματα του ελληνικού πολιτισμού και πνεύματος, που αποτέλεσαν ομολογημένα τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτικού – πολιτιστικού οικοδομήματος. Η μόνη «καθ’ ημάς» Ανατολή που υπάρχει στην πράξη, είναι η οθωμανική «αγκαλιά» στην οποία δυστυχώς επιμένουν (ηθελημένα ή αθέλητα) να σπρώχνουν το Έθνος, όλοι αυτοί οι όψιμοι και ετερόκλητοι (από ναζιστές, υπερπατριώτες της συμφοράς και θρησκευόμενοι ταλιμπάν, έως αναρχομπάχαλοι και παλαιοκομμουνιστές) υποστηρικτές της εξόδου της χώρας από την ευρωπαϊκή ένωση. Η ευαγγελιζόμενη από όλους αυτούς «αυτόνομη», «περήφανη» και «ανεξάρτητη» πορεία της χώρας εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας, είναι δυστυχώς ένας ατελέσφορος, μοναχικός και τρομακτικός κατήφορος, στο τέλος του οποίου καραδοκεί ο οθωμανικός «δράκος».
Η Ελλάδα σε λίγες μέρες θα πρέπει να διαλέξει: θα διατηρήσει την ευρωπαϊκή της πορεία και προσανατολισμό ως το ανατολικότερο τμήμα του δυτικού κόσμου, ή θα οδηγηθεί στην τουρκική αγκαλιά ως το δυτικότερο τμήμα μιας οθωμανικής ανατολής, από την οποία, με πολύ αίμα, πόνο, ηρωισμό και την βοήθεια των ευρωπαίων συμμάχων της, αποσπάστηκε μόλις πριν από διακόσια χρόνια;
Akenaton
antinews.gr