Την χαρακτήρισαν ως την κορωνίδα όλων των παραβολών. Μεγάλες πατερικές μορφές της Εκκλησίας μας, όπως ο Ιερός Χρυσόστομος, είπαν πώς και μόνο η παρουσία αυτής της παραβολής αρκεί για να μας προβάλει την Ευαγγελική αλήθεια για την φιλάνθρωπη στοργή του ουράνιου Πατέρα μας.
Δύο είναι τα παιδιά του πατέρα της παραβολής, ο πρεσβύτερος και ο νεότερος. Στον πρεσβύτερο διακρίνουμε ως ηπιότερη την μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση, διότι δεν βλέπουμε να είχε το θράσος να ζητήσει το επιβάλλον μέρος της περιουσίας του. Από το τέλος όμως της παραβολής θα συμπεράνουμε ότι αυτός παρέμεινε «άσωτος», γιατί παρουσιάζεται ως θύμα της φιλαργυρίας και της πλεονεξίας του και δεν έχει την καρδιά ούτε και του τελευταίου παντάξενου υπηρέτη τους για να χαρεί την επιστροφή του αδερφού του.
Από την αρχή της παραβολής κατηγορούμε τον νεότερο γιό διότι χωρίς κόπο έχει το θράσος να
ζητήσει αυτά που εδικαιούται. Ποιά δικαιοσύνη νέε; Εμόχθησες κοντά στον πατέρα σου; Κουράστηκες; Εμείς άραγε θα ενδίδαμε μπροστά σ΄αυτό το θράσος του παιδιού μας;
Η μεγαλοσύνη όμως του πατέρα, η υπερβολή της αγάπης του, το προορατικό του χάρισμα και η εμπειρία από ακούσματα άλλων τέτοιων περιπτώσεων, τον οδηγούν ώστε να ενδώσει μπροστά στο αμετάπειστο πείσμα και την υπερβολή της απαίτησης του γιού.
Του δίνει αυτά που απαιτεί δίχως να αδικήσει τον μεγαλύτερο. Πονά με την θρασεία αποχώρηση του νέου και γνωρίζει τον αιώνιο κανόνα ότι, όσο εύκολα αποκτάς τόσο εύκολα σκορπάς. Έτσι από την ίδια την πόρτα που έφυγε ο νέος στην ίδια πόρτα περίμενε ο πατέρας, αναμένοντας την επιστροφή του, όχι με δόξα και μεγαλοπρέπεια αλλά ως ασώτου και ρακένδυτου.
Η αλάνθαστη γνώμη επαληθεύτηκε. Ο αριστοκράτης αφού εύκολα κατασπατάλησε όλο του τον βίο κατήντησε υπηρέτης του ποιο υποτιμητικού για τους Εβραίους επαγγέλματος. Και τότε άναψε η σπίθα της μετάνοιας.
Ω Χριστέ μου, πόσο μεγάλο το έλεός Σου. Αυτή είναι και η ουσία της παραβολής Σου. Πόσες φορές δεν έχουμε και εμείς απεκδυθεί της Θείας Σου χάριτος και δεν έχουμε βρεθεί στους βρωμερούς στάβλους του χοιροτρόφου. Αλλά απλώνουμε τα χέρια μας σε σένα και λέμε: « Δέξου μας σαν τον άσωτο υιό και ελέησέ μας» .
Η επιστροφή του ασώτου, έδωσε χαρά και ευτυχία στον πονεμένο πατέρα. Στο αντίκρισμα του δεν σιχαίνεται ο στοργικός πατέρας τον ρυπαρό του λαιμό, δεν καταφρονεί τα ράκη που είναι ντυμένος, τον αγκαλιάζει και του προσφέρει με τα δάκρυά του το λουτρό της παλιγγενεσίας, του αποβάλει τα ράκη για να τον ντύσει με ένδυμα αγαλιάσεως, του βάζει δαχτυλίδι ως επισφράγισμα της νέας συμφωνίας του αρραβώνα μιας άλλης ζωής, του δίνει καινούργια υποδήματα διότι στο εξής άλλη θα είναι η πορεία της ζωής του και τέλος του σφάζει τον μόσχο τον σιτευτό, που ουσιαστικά για μας είναι ο ενανθρωπίσας Θεός που σε κάθε λειτουργία σφαγιάζεται υπέρ της σωτηρίας του κόσμου.
Χριστέ μου μη μας αξιώσεις να φτάσουμε στα αμαρτωλά μονοπάτια του ασώτου αλλά αξιώσέ μας να είμαστε σαν ένας εκ των τελευταίων μισθίων Σου.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου